Je moet je richten op het positieve.

Je kunt toch niet gewoon uwe kop in het zand steken?

Je mag je niet focussen op de angst.

Je moet voelen wat je voelt.

Ja wat is het nu?

Let me tell you a story...

Lang, lang geleden waren er mensen met een droom.

Ze wilden de wereld veranderen. Ze zagen de onrechtvaardigheid, de pijn en de ellende in de wereld en wilden daar iets aan doen. Ze waren met slechts enkelen maar ze waren vol vuur. Geïnspireerd door het verlangen naar een nieuwe wereld.

We breken deze wereld eerst af. Steen voor steen. Zodat we opnieuw kunnen opbouwen, zeiden ze. En ze begonnen eraan. Hun enthousiasme was aanstekelijk en meer en meer mensen voegden zich bij hen.

Maar het was niet evident. Het was heel veel werk en de mensen geraakten vermoeid. Hun passie dreef hen nog een tijdje voort maar de energie raakte op. Erger nog, het leek wel alsof de oude wereld begon terug te vechten. Met elke muur die ze neerhaalden, werd er elders een muur dubbel zo hoog neergezet.

De mensen werden boos. Gefrustreerd. Er kwam verdeeldheid over de manier van aanpakken. Om dan weer even geïnspireerd te zijn en de moed terug te vinden. Soms leken ze te winnen. Dan weer leken ze te verliezen. En af en toe was er even rust. Een wapenstilstand. Een periode van heel voorzichtige maar wankele vrede.

En dat ging zo eeuwen door...

En de nieuwe wereld bleef uit.

Tot er op een dag een groepje kinderen kwam vertellen dat het ook anders kon. Ze stelden voor om te stoppen met vechten tegen de oude wereld en met hen de berg op te gaan om te verbinden, mediteren en af te stemmen op die nieuwe wereld die ondertussen wel gecreëerd was maar nog niet zichtbaar was voor het menselijke oog.

De mensen keken raar. Sommigen gingen aarzelend mee. Maar de meesten vonden het maar flauwekul. Vechten moest je doen als je iets wilde veranderen. Actie ondernemen. Stenen verplaatsen. Bruggen opblazen.

Maar de kinderen vertrokken naar de berg. Ze geloofden in wat ze verkondigden en verzamelden de enkelingen die mee wilden om die nieuwe wereld werkelijkheid te laten worden.

De andere mensen deden verder. Het werd een zwarte tijd. Ze waren boos op de kinderen en op de mensen die mee waren gegaan. Waar zijn ze nu? Ons zo in de steek laten! Beetje gaan zitten mediteren??

Maar midden in de langste en donkerste nacht gebeurde het wonder. De nieuwe wereld verscheen in volle glorie tegen de donkere hemel. Het was een visioen dat van op de berg de wereld ingestuurd werd, maar het voelde heel echt. Vele mensen konden het zien en hun hart vulde zich met moed en kracht.

Met het verwijderen van één steen stortte een hele muur in. Alles wat ze deden had duizend keer meer kracht en de oude wereld leek zich eindelijk gewonnen te geven. Er werd zelfs al gebouwd aan de fundamenten van de nieuwe wereld. Stap voor stap. Geïnspireerd door het visioen.

Toch werden de mensen soms nog moe. Duurde het te lang. Werden ze bang dat het niet zou lukken. Ze verloren het contact dan even met het visioen. Dat was het moment dat de kinderen hen riepen. Dan gingen ze even uitrusten op de berg. En niemand die daar nog wat van zei. De mensen begrepen de angst en de frustratie. En iedereen wist dat als je een tijdje op de berg had gezeten, waar je eens goed kon huilen en je frustraties kon luchten, je duizenden malen sterker terugkwam.

En zo werd de nieuwe wereld gebouwd. Een wereld waar iedereen zijn eigen bijdrage deed. De ene mens bleef bij de kinderen om het visioen vast te houden, de andere mens inspireerde duizenden mensen om mee te bouwen. Een aantal mensen wisten hoe ze oude kelders bloot konden leggen zodat die ook nog opgeruimd konden worden en nog een andere wist hoe je de fundamenten van de nieuwe wereld kon leggen. Sommigen zagen het als hun taak om mensen te voeden en nog iemand anders zorgde voor heling en ondersteuning als het even niet meer ging.

Maar allemaal begrepen ze dat als ze gingen bouwen of opruimen vanuit angst, woede en frustratie, ze alleen maar de oude wereld voeding gaven. Het ging dus niet om wat ze deden, maar de energie waarmee ze het deden. En die wijze les namen ze voor altijd mee.